Yaşam bahçesinde her birimiz hem bir bahçıvan hem de bir çiçeğiz. Başkalarıyla ilgilenir, onları zamanımız ve ilgimizle besleriz, ancak bunu yaparken onların kendi büyüme becerilerini gölgelememek için dikkatli olmalıyız. Başkalarının sorumluluklarını üstlenmek, kendi bitkimizi ihmal ederken başkasının bitkisini sulamaya benzer; bizim ilgimiz altında bir süre çiçek açabilir, ancak kendini sürdürmeyi öğrenmezse, biz gittiğimizde solacaktır. Aşırı yardım etmenin bu belirtisi inceliklidir, yorgunluk hissiyle, başkalarının yüklerinin kendi yükümüz haline geldiği hissiyle kendini gösterir. Bu, paradoksal bir şekilde hem bizim hem de onların gelişiminin boğulmasına yol açabilecek asil bir niyettir.
source Bir Cevap Yaz
